The White Man's Burden

"The White Man's Burden" is a poem by the English poet Rudyard Kipling. It was originally published in the popular magazine McClure's in 1899, with the subtitle The United States and the Philippine Islands. Although Kipling's poem mixed exhortation to empire with somber warnings of the costs involved, imperialists within the United States understood the phrase "white man's burden" as a characterization for imperialism that justified the policy as a noble enterprise.

The poem was originally written for Queen Victoria's Diamond Jubilee, but exchanged for "Recessional"; Kipling changed the text of "Burden" to reflect the subject of American colonization of the Philippines, recently won from Spain in the Spanish-American War. The poem consists of seven stanzas, following a regular rhyme scheme.

 At face value it appears to be a rhetorical command to white men to colonise and rule other nations for the benefit of those people (both the people and the duty may be seen as representing the "burden" of the title). Because of its theme and title, it has become emblematic both of Eurocentricracism and of Western aspirations to dominate the developing world. A century after its publication, the poem still rouses strong emotions, and can be analyzed from a variety of perspectives.

The Terms of The Treaty of Versailles

Patriotisme Pemangkin Pembinaan Negara Bangsa

 Patriotisme adalah suatu sentimen nasional yang menekankan kepada aspek kesetiaan dan kecintaan yang mendalam kepada negara. Mempertahankan kedaulatan negara dan kesanggupan untuk berjuang menggadai nyawa demi negara memperlihatkan tahap patriotisme tertinggi yang wujud dalam diri seorang warganegara.

    Semangat patriotisme yang tinggi sangat penting bagi setiap rakyat dalam sebuah negara yang merdeka. Kemerdekaan yang dicapai sesebuah negara adalah berbeza antara satu sama lain dan biasanya ia bukanlah sesuatu yang mudah. Justeru, kecintaan yang mendalam kepada negara adalah asas utama untuk memastikan negara terus bebas dan merdeka dari sebarang bentuk penjajahan.

Era awal selepas kemerdekaan mempamerkan semangat sayangkan negara yang tinggi dalam kalangan masyarakat Malaysia. Melalui pendidikan, rakyat berbilang kaum telah mempelajari mata pelajaran sejarah dan sivik bagi memupuk dan menyuburkan semangat cintakan tanah air.

Kebelakangan ini sejarah negara yang merupakan asas kepada pembentukan peradaban bangsa semakin dilupakan. Pengetahuan dan literasi sejarah umumnya dianggap satu aset intelektual yang tidak mendatangkan keuntungan atau bernilai perdagangan. Oleh itu ia tidak dipentingkan dan dianggap sekadar satu pengetahuan am.Tan Sri Dato' DR

Tan Sri Dato' Dr. Awang Had Bin Salleh

  Tan Sri Dato’ Dr. Awang Had Bin Salleh dilahirkan di Kampung Bagan Pulau Betong, Mukim Balik Pulau, Pulau Pinang pada hari Ahad, 24 Jun 1934 dan dibesarkan di Kedah sejak berumur kira-kira lima tahun. Pendidikan awal yang diterimanya ialah di Sekolah Melayu Seberang Perak Laki-laki (sehingga darjah IV) dan Sekolah Melayu Sungai Korok Lama (sehingga darjah VI) - kedua-duanya itu di Alor Setar.

  Pendidikan lanjutan beliau ialah menerusi kelas khas sebelah petang di Sultan Abdul Hamid College yang diadakan untuk sebilangan Guru Melayu. Ini diikuti dengan pengambilan peperiksaan LCE (akhir 1956). Beliau kemudiannya belajar dengan sendiri untuk peperiksaan FMCE (akhir 1957) dan HSC (akhir 1959). Beliau masuk ke Universiti Malaya (1961-1964) dengan Biasiswa Kerajaan Persekutuan dan memperolehi Ijazah BA (Hons) dan kemudiannya mengikuti Program Bed secara sambilan (1966-68). Beliau melanjutkan pelajaran ke Standford University (1969-1972) menerusi Fellowship UM-Asia Foundation dan memperolehi PhD dalam Pendidikan dan Sosiologi.

  Pendidikan profesional beliau bermula dengan Program Sijil Perguruan di Sultan Idris Training College (1951-1954). Pendidikan profesional yang kedua diperolehinya dengan mengikuti Program Sijil Pengajaran Bahasa di Maktab Bahasa dalam tahun 1985. Kerjaya beliau bermula dengan jawatan Guru Pelatih di Sekolah Melayu Gunong, Kota Setar, Kedah dalam tahun 1950. Setelah tamat pengajian di SITC, beliau mengajar di Sekolah Melayu Derga, Alor Setar 1954-1956. Beliau ditukarkan ke Sultan Abdul Hamid College, sebagai Guru Bahasa Kebangsaan dalam tahun 1957. Tempoh khidmatnya di situ dimanfaatkannya untuk menyediakan diri untuk mengambil peperiksaan FMCE pada akhir tahun tersebut. Setelah tamat pengajian di Maktab Bahasa, beliau kembali bertugas di SAHC hingga ke pertengahan tahun. Selepas itu beliau memegang jawatan Penolong Pensyarah di Day Training Centre, Alor Setar sehingga menyambung pelajaran ke Universiti Malaya pada pertengahan 1961.

  Setelah tamat pengajian di Universiti Malaya, beliau dilantik sebagai Pegawai Pelajaran dalam Perkhidmatan Pelajaran Persekutuan dan ditugaskan sebagai Pensyarah di Maktab Bahasa. Mulai 1966, beliau memulakan khidmat sebagai tenaga akademik di Universiti Malaya sehingga 1978. Semasa dalam perkhidmatan di Universiti Malaya, beliau memegang jawatan Penolong Pensyarah, Pensyarah, Profesor Madya dan akhirnya Profesor. Dari segi pentadbiran pula, beliau pernah memegang jawatan Dekan Fakulti Pendidikan dan kemudiannya, Timbalan Naib Canselor Hal Ehwal Pelajar.

  Kemudian, beliau dipinjamkan ke ITM sebagai Pengarah (1978-1980). Selepas itu, beliau dipinjamkan pula ke Universiti Kebangsaan Malaysia sebagai Naib Canselor (1980-1984). Bila Universiti Utara Malaysia ditubuhkan, beliau dilantik menjadi Naib Canselor yang pertama (1984-1989). Selepas persaraan di UUM, beliau berkhidmat sebagai Penasihat

  Dalam kegiatan penulisan, beliau melibatkan diri dalam penulisan kreatif (cerpen, novel, drama dan puisi) dari tahun 1954 hingga kira-kira tahun 1990. Beliau pernah menulis buku-buku untuk pra-sekolah, sekolah rendah dan sekolah menengah. Kegiatan menulis kertas kerja ilmiah dan rencana untuk majalah dalam bidang pendidikan bahasa, kesusasteraan dan kebudayaan masih berterusan hingga sekarang.

  Pada masa ini, beliau masih meneruskan kegiatan kemasyarakatan dalam beberapa buah pertubuhan sosial dan semenjak bersara, beliau ikut serta dalam sebilangan kecil badan korporat swasta. Sebagai Presiden, beliau terus menerajui Persatuan Suluh Budiman (sejak 1973) dan Persatuan Pendidikan Malaysia (sejak 1975).

  Penganugerahan negara yang diterima beliau ialah Johan Mangku Negara (JMN), 1975, Dato’ Setia Diraja Kedah (DSDK) 1978, dan Panglima Setia Mahkota (PSM), 1982. Penganugerahan akademik yang diterima beliau ialah Honorary Fellow ABE (UK), 1983, HonLLB (Brock) 1986, Distinguished Fellow ISIS (Malaysia) 1990, Hon DLitt (Kebangsaan) 1997, dan gelaran Profesor Emeritus (Universiti Utara Malaysia), 1997.

Ma'ahad Al-Ehya AsSyariff, Gunung Semanggol

Gunung Semanggol, namanya tidak asing lagi bagi mereka yang menatapi sejarah pendidikan Islam tanah air. Sebut sahaja nama Gunung Semanggol kita tentu tidak akan lupa pada sekolah agama yang terkemuka suatu masa dahulu iaitu Ma'ahad Al-Ehya Asshariff. Di Gunung Semanggol ini jugalah tempat bertunasnya sebuah gerakan Islam, Hizbul Muslimin yang digeruni oleh Inggeris ketika itu. Seperti Gunung Semanggol yang tidak dapat dipisahkan dengan Ma'ahad Al-Ehya Asshariff, begitulah juga hubungan sekolah ini dengan seorang tokoh pejuang Islam, iaitu As-Sheikh Abu Bakar Al-Baqir yang menjadi tunggak masyarakat dan perkembangan pelajaran Islam di Gunung Semanggol.

Rentetan Sejarah perkembangan pelajaran agama di sini bermula sejak tahun 1918 lagi dengan adanya pondok Ar-Rahmaniah pimpinan Tuan Haji Abd. Rahman Mahmud. Keperluan terhadap tempat belajar semakin dirasakan apabila pelajar-pelajar lepasan sekolah rendah tidak mempunyai tempat untuk meneruskan pelajaran. Di atas kesedaran tentang masalah ini di samping usaha-usaha menyebarkan ilmu secara lebih teratur dalam menyebarkan risalah Islam, maka masyarakat Gunung Semanggol telah berpadu tenaga mewujudkan sebuah sekolah agama.

Di atas tumpahan keringat masyarakat, terbangunlah sebuah sekolah pada 1 Muharram 1353 bersamaan 15 April 1934 yang diberi nama Madrasah Al-Ehya Asshariff. Di bawah pimpinan Ustaz Abu Bakar al-Baqir, Madrasah ini telah maju setapak demi setapak. Dengan terdirinya Madrasah ini juga, pondok Ar-Rahmaniah telah dibubarkan oleh Tuan Guru Haji Abd. Rahman yang turut sama memerah tenaga membangunkan Madrasah Al-Ehya Asshariff pimpinan menantunya Ustaz Abu Bakar al-Baqir itu. Pemimpin-pemimpin masyarakat seperti Tuan Guru Haji Abdullah Ibrahim, Tuan Haji Abd. Manaf dan lain-lain turut berkorban harta serta masa untuk menjayakan madrasah ini.

Di bawah mudir pertamanya, iaitu Ustaz Abu Bakar, Madrasah Al-Ehya Asshariff telah berkembang pesat dengan pelajar-pelajarnya semakin bertambah berbanding dengan hanya 144 orang pada waktu pembukaannya dalam tahun 1934 dahulu. Untuk menguruskan pertambahan pelajar ini, jawatankuasa pentadbiran dibentuk yang terdiri daripada Allahyarham Tuan Haji Abd. Rahman, Allahyarham Tuan Haji Abdul Manaf dan Allahyarham Ustaz Yahya Abdullah. Pada tahun 1936 dengan permuafakatan masyarakat setempat dan para pelajar sendiri, mereka telah bergotong royong membina sebuah bangunan bagi kelas-kelas tambahan. Sebuah bangunan sekolah kayu dibina dalam tahun 1940 hasil daripada sumbangan derma orang ramai. Pada tahun ini juga Madrasah Al-Ehya ini telah ditukar namanya kepada Ma'ahad Al-Ehya Asshariff.

Perkembangan pesat sekolah agama rakyat ini tentu sekali memerlukan sumber kewangan untuk perbelanjaannya. Untuk itu, sebuah badan ditubuhkan bagi menjaga kepentingan dan kebajikan Maahad ini, iaitu Persatuan Al-Ehya Asshariff yang didaftarkan pada 22 Febuari 1940 dibawah fasal 19, Undang-undang Kompeni Bab 58 dengan nombor pendaftaran 1016-A serta keahliannya terbuka kepada setiap Muslimin.

Hasil kerjasama orang ramai dan para dermawan persatuan ini dapat mengumpul sejumlah harta bagi membiayai perjalanan Ma'ahad Al-Ehya Assahariff. Di antara sumbangan yang diterima oleh persatuan ini ialah tanah, dusun dan lain-lain harta yang diwakafkan oleh para dermawan seperti Y.A.M Che Teh, Tengku Permaisuri Perak, Allahyarham Tuan Haji Abd. Manaf, Penghulu Gunung Semanggol, Tuan Haji Awang serta dermawan-dermawan yang lain.

Seperti kata pepatah, muafakat membawa berkat, begitulah dengan Ma'ahad ini. Hasil dari permuafakatan masyarakat sekitarnya yang kuat mendokong cita-cita Islam, mereka telah berjaya memajukan institusi pendidikan Islam ini walaupun tidak mendapat bantuan pemerintah. Pada tahun 1941, Ma'ahad ini mempunyai lebih 400 orang pelajar lelaki dan 100 orang pelajar wanita. Sebanyak 270 buah pondok asrama disediakan oleh jawatankuasa pentadbiran sekolah ini dan pada tahun yang sama juga institusi pendidikan agama ini mempunyai harta kira-kira 50 ekar kebun dan sawah.

Apabila meletus Perang Dunia Kedua, perjalanan Ma'ahad Al-Ehya Asshariff terbantut seketika, hanya sebilangan kecil para pelajar meneruskan pelajaran dalam suasana perang itu. Walau bagaimanapun selepas Perang Dunia Kedua tamat, Ma'ahad ini telah pulih dan semakin aktif menyebarkan pendidikan Islam.

Di antara tahun 1948 - 1952 Ma'ahad bagaikan anak yatim kehilangan ibu bila mana mudirnya Ustaz Abu Bakar Al-Baqir ditahan dan dipenjarakan oleh Pentadbiran Inggeris kerana keterlibatan beliau dalam Hizbul Muslimin, sebuah parti politik Islam yang memperjuang cita-cita kaum muslimin dalam menegakkan Daulah Islamiah di negara ini.

Setelah dibebaskan pada tahun 1952, beliau telah berusaha bersungguh-sungguh memajukan semula Ma'ahad ini. Malah di atas usaha gigihnya harta kepunyaan Persatuan Al-Ehya Asshariff yang menjaga kepentingan Ma'ahad telah bertambah dengan pembinaan dua buah kilang padi dan mewujudkan bekalan elektrik kepada penduduk sekitar Gunung Semanggol. Ia juga dapat menanam modal dalam beberapa buah syarikat.

Selepas merdeka, Ma'ahad Al-Ehya Asshariff semakin berkembang maju dan pihak pemerintah juga telah mula memberi perhatian dengan bantuan dua buah asrama baru yang telah dirasmikan oleh Tun Abdul Razak pada tahun 1959. Selain itu, Jabatan Hal Ehwal Agama Islam Perak (JAIP) juga menghulurkan bantuan RM 500 sebulan pada Ma'ahad, sementara Kementerian Pelajaran memperuntukan sebanyak RM 5,300.00 setahun membantu sekolah agama ini. Pada tahun 1960 pelajar-pelajar Ma'ahad meningkat ke angka 722 orang, dan dalam tahun 1964 apabila peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran (SRP) mula-mula diperkenalkan di sekolah ini, kejayaan yang dicapai oleh sekolah ini amat cemerlang sekali.

Pada masa ini Ma'ahad Al-Ehya Asshariff tetap meneruskan cita-cita perjuangannya ke arah melahirkan insan yang berilmu dan bertaqwa di samping berusaha menyebarkan risalah Islam kepada generasi muda agar mereka lebih memahami tuntutan fikrah Islamiah dan menghayati tasawwur Islam sebagai `Ad-Din' yang syumul seperti mana perjuangan yang telah didokong oleh bekas tokoh-tokoh pengajar Ma'ahad ini seperti Allahyarham Ustaz Abu Bakar al-Baqir, Dr. Burhanuddin Al-Helmi dan lain-lain lagi.

 Sumber: Arkib Negara Malaysia

Suruhanjaya Reid

Sebuah suruhanjaya bebas yang dikenali sebagai Suruhanjaya Reid dibentuk pada 21 Mac 1956 untuk mengkaji dan mengesyorkan Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu sebagai persediaan mencapai kemerdekaan pada 31 Ogos 1957. Suruhanjaya Reid dipengerusikan oleh Lord William Reid (Hakim Mahkamah Rayuan England) dan dianggotai oleh Sir Ivor Jennings, Sir William Mac Kell (bekas Gebenor Jeneral Australia), Tuan B.S. Malik (Ketua Hakim Mahkamah Tinggi India) dan Tuan Abdul Hamid (Hakim Mahkamah Pakistan). Suruhanjaya ini telah mengadakan sebanyak 118 persidangan dan menerima 131 memorandum daripada pelbagai lapisan masyarakat dan organisasi untuk dikaji dari bulan Jun hingga Oktober 1956.  Antara perkara penting yang dibincangkan oleh Suruhanjaya ini ialah pembentukan sebuah Kerajaan Pusat, kuasa autonomi negeri dalam bidang tertentu, kedudukan istimewa Raja-raja Melayu, pelantikan seorang Ketua Negara berpelembagaan dan pengekalan hak istimewa orang-orang Melayu.  Draf perlembagaan dan laporan yang dikemukakan oleh Suruhanjaya Reid diterima dengan pindaan dan diluluskan oleh Majlis Perundangan Persekutuan pada bulan Julai 1957.

Ahli-ahli Suruhanjaya Reid di Majlis Makan yang diadakan oleh Dato’ Tan Cheng Lock di No. 111, Heeren Street, Melaka pada 17 Ogos 1956.

Sepanyol belasah Itali untuk kejuaraan Euro 2012

Juara Piala Dunia 2010, Sepanyol telah menewaskan Itali dengan membelasah  skuad 'The Azzuri' itu 4-0 dalam perlawanan akhir Euro 2012, di Stadium Olimpik Kyiv, Ukraine,  awal pagi tadi (2/7/12 - 2.45 pagi waktu Malaysia)

Gol pertama skuad bimbingan Vicente Del Bosque dijaringkan pemain tengah David Silva pada minit ke-14.

Gol itu berpunca daripada sepakan lintang daripada rakannya Cesc Fabregas di sebelah kiri pintu gol Itali, yantg kemudiannya ditanduk oleh Silva menewaskan penjaga gol Itali, Gianluigi Buffon.

Gol kedua pula hadir pada minit ke-41 hasil jaringan pemain bek kiri Sepanyol Jordi Alba yang menerima hantaran 'throughpass' dari Xavi Hernandez sebelum Jordi yang membuat larian melepasi dua pertahanan Itali menyepak masuk ke gawang.

Sementara gol ketiga 'La Roja' pula dijaringkan oleh penyerang gantian Fernando Torres pada minit ke-84 selepas menerima hantaran daripada rakannya Xavi Hernandez.

Pemain gantian Juan Mata turut menempa nama sebagai wira Sepanyol apabila menjaringkan gol keempat, empat minit kemudian selepas menerima hantaran Torres yang terlepas daripada perangkap offside.

Sementara itu, bagi skuad 'The Azzuri' pula, mereka turut melancarkan serangan dan gerakan ke arah gol, tetapi disekat pertahanan lawan atau percubaan mereka dinafikan oleh penjaga gol Iker Casillas.

Penyerang berbisa mereka, Mario Balotelli juga tidak dapat bergerak bebas apabila pergerakkannya sentiasa dibayangi permain pertahanan tinggi lampai Gerrard Pique.

Itali juga dirundung malang, apabila bermain 10 orang apabila pemain gantian ketiga mereka - Thiago Motta mengalami kecederaan pada minit ke-60 menyebabkan semua pemain Itali terpaksa bekerja keras untuk mengekang asakan dan serangan Sepanyol selepas itu.

Dengan kemenangan itu, Sepanyol mempertahankan kejuaraan yang dimenangi mereka pada 2008.